Het verhaal achter de ontmoeting tussen mij en acteergrootheid Achmed gaat way back. Zo way back, dat sommigen van jullie nauwelijks geboren waren toen dit verhaal begon. Een jaar of vijftien geleden was ik een schrijver voor een lokale website en deed verslag van evenementen. Een heel leuk bedrijf waar destijds Akwasi en later ook Mauro werkten. Via dit werk kwam ik voor het eerst in aanraking met allemaal kunst en cultuur en zo belandde ik in de redactie van een theaterfestival voor jongeren waar ik een meisje zou ontmoeten die de hele koers van mijn verdere libi zou bepalen.
Haar naam was Sanne en als je dit leest ik ben je nog steeds dankbaar lieverd, zij was werkzaam voor Spunk, een landelijke literaire jongerenmagazine. Zij tipte mij en ik begon daar voort te bouwen aan mijn carriere als schrijver, maar dat blad was zo lijp vooruitstrevend dat ik ook een column mocht doen in rapvorm, kortom tijd van mijn leven. Bij Spunk werkten twee jongens op de video afdeling, Kees en Teddy. Kees kun je kennen als de zoon van en Teddy kun je kennen als de broer van. Zoek de rest zelf maar uit.
(Dit verhaal duurt lang, he? Fuck you, het is mijn site.) Kees en Teddy waren bezig met een speelfilm met al hun niffos erin en vroegen mij of ik daarvoor de soundtrack wilde verzorgen in samenwerking met electro-grootheden Kraak en Smaak. Ik kreeg een beat opgestuurd maar schreef de uiteindelijke baanbrekende tekst ter plekke in de imposantste studio waar ik tot dan toe was geweest, in Leiden. Op de weg terug, achterin in de droptop van de Belgische zangeres die ook op het nummer zingt ontmoette ik Achmed. Grapje, we zijn daar nog lang niet, je gaat gewoon doorlezen.
Op die achterbank vroeg ik Kees het hemd van het lijf over het boek dat hij net had uitgebracht “Altijd raak met Kees en Sjaak” welke ik kaolo hard vond, en hij vertelde me meer over de werkwijze van zijn uitgeverij. Een zusterbedrijf van de uitgeverij waarbij ik twee jaar later zou tekenen. Toeval? Dacht het niet gap. (Het was wel toeval, want Lebowski benaderde mij, maar dankzij Kees wist ik wel in elk geval dat ze op een vette manier boeken uitbrachten en geen chappies waren.)
Eigenlijk pas op een veel later moment belden Teddy of Kees mij op met de mededeling dat ze een rol in de film hadden die misschien wel helemaal op mijn lijf was geschreven, daar ik een expert was op het gebied van straattaal en dat precies was wat zij zochten. Ik zou samen met Jan Hulst (de regisseur van Joardy Film, huilon van het lachon menson) de twee buurjongens spelen van de hoofdpersoon. En die hoofdrolspeler is dan eindelijk Achmed Akkabi, een gezicht dat ik kende van Albert Heijn reclames. En je moet beseffen, als je in die tijd op tv kwam dan was het alsof je in deze tijd 10 miljoen volgers had op TikTok.
Zoals degenen die de uiteindelijke film hebben gezien opgemerkt hebben, was ik niet terdege voorbereid. Je zou kunnen zeggen dat ik het had onderschat. Ik dacht ik ga daar staan en gooi een paar straattaalwoorden, maar er kwam veel meer bij kijken. En dat merkte ik als ik tegenover Achmed stond. Die een hele expressieve, gelaagde stijl heeft die veel natuurlijker oogt dan dat ie is; tijdens de lunchpauzes was hij namelijk helemaal niet zo een neurotische nerd als de hoofdpersoon van die film. Daar was hij een coole, bijna onbenaderbare guy door zijn sterrenstatus en ik zal jullie vanwege Ramadan maar de andere gore verhalen besparen lol.
Hoe dan ook was het een feest om van dichtbij een grootheid aan het werk te zien en heb ik er veel van geleerd. Zowel over acteren als over je werk serieus nemen in het algemeen. In de jaren erna zijn we altijd shlimes gebleven, met veel plezier heb ik zijn dj-sets meegemaakt op heflas, hebben we de Badr – Rico part 1 desillusie bij hem thuis gekeken met een gang en heeft ie me meer dan eens uit de put getrokken als dat nodig was. Zelfs de afwijzing van mijn auditie voor de rol van de broer van Muis heeft onze vriendschap niet kunnen deren. Ook daar weer was hij mijn tegenspeler en werd weer duidelijk dat je je craft moet masteren of gewoon de fuck naar huis moet gaan. Een waardevolle les. Zelfs toen ik hem laatst vroeg naar zijn adres om een Onkler shirt te sturen weigerde hij die te geven tot ik een betaallink zou sturen. Een echte drerrie zo je wilt. Tering lang verhaal kort, geniet van het mini interview met de great 7med Aqqabi.
Hussein: “Hey Achmed, is er geen rol voor een Soma in Mocro Maffia seizoen 3?”
Soma’s, Ghanezen, Albanezen, Cabo’s, Indo’s, Molukkers. Er zijn veel culturen die ik graag een keer voorbij zie komen in MM, dus wie weettt.
Je bent nu veel achter de schermen aan het werk, hoe is dat?
Ik vind het heel leerzaam dat ik nu een functie bekleed waardoor ik nauw kan samenwerken met allerlei andere departementen die verantwoordelijk zijn voor de totstandkoming van een filmproject. Als acteur leer je gewoon je lines en heb je voornamelijk te maken met je regisseur en je medespelers. Nu ben ik betrokken vanaf het allerbegin en ben ik dankbaar dat ik een team om me heen heb verzameld die er niet alleen zijn om uit te voeren wat ik voor ogen heb, maar het door hun expertise ook naar een hoger niveau weten te tillen.
Hoe voelde het om eindelijk een gangster te spelen na veelal vriendelijke rollen?
Ik ben zeer selectief als het om acteer projecten gaat. Dat ik veelal (ik zou zelf zeggen alleen maar) sympathieke karakters heb gespeeld is geen toeval. Daar is over nagedacht. Anubis, Bluf, Moordvrouw. Allemaal likeable characters. Er was geen beter moment denkbaar om de switch te flippen en de kijker een ‘unlikable’ karakter voor te schotelen. Dit zal best nerdy overkomen, maar die gedachte is lichtelijk geïnspireerd door de show worstelaar “Hulk Hogan”. Die ging jarenlang als good-guy de ring in om het publiek te vermaken. Kids vertellen dat ze hun groenten moeten eten en hun vitamines moesten slikken en shit. Ultimate good guy. Totdat het publiek zo rond 1996 die schtick zat werd en z’n carrière als een nachtkaars dreigde uit te gaan. Hij koos ervoor om iets radicaals te doen, iets wat voor iemand in zijn positie tot dusver ondenkbaar was: Hij zou een “heel-turn” maken en zijn in-ring carrière voortzetten als ultieme bad-guy. Het moment van zijn turn leverde bij het aanwezige publiek na een moment van ongeloof een immense golf van haat op. Vanuit het publiek werd er van allerlei shit de ring in gesmeten, mensen waren to-taal pissed. Ze konden niet bevatten dat deze all-around good guy, die altijd zó sympathiek overkwam, een volledige (al dan niet gescripte) klootzak bleek te zijn. Met andere woorden: job well done.
Het karakter “Paus” zou je -hetzij in milde vorm- kunnen zien als mijn artistieke “heel-turn”.
Je werkt veel met jong talent, bent zelf heel ervaren wat is t grootste verschil tussen jou en hen? Wat herken je en wat benijd je?
Een groot verschil is engagement en feedback. Dat was er vroeger minder. Een ander verschil is dat de randzaken belangrijker lijken te zijn geworden. Ik begon zelf gewoon bij een amateurtheatergezelschap van een Hogeschool waar ik niet eens op zat en kon daarna terecht bij een semi-professioneel gezelschap in Rotterdam. Ik wilde gewoon acteren, de ambacht leren en was nooit een seconde bezig met fame of whatsoever. Nu grijpen jonge acteurs regelmatig de mogelijkheid aan om de spotlights op te zoeken. Interview hier, interview daar. Ik ben zelf van mening dat een acteur eigenlijk het beste helemaal niet in de media moet verschijnen. Om je rollen geloofwaardig over te laten komen, moet de kijker zo min mogelijk weten over jou als persoon. Wellicht een wat ‘ok boomer-esque’ gedachte, maar ewa ja.
Wat verder opvalt is dat de jonge garde meer financieel gedreven is. Wij hebben de film Rabat gedaan zonder daar een stuiver voor te vragen. Tegenwoordig verwacht men geld om in een videoclip te spelen. Daar is op zich niets mis mee, ik bedoel, get je guap ten alle tijden snapje, maar also learn how to read a room, want het getuigt ook van een kortetermijnvisie.
Verder benijd ik niets en ben ik vooral team gunning. Ik geniet als ik zie hoe carrières worden gelanceerd door een project als Mocro Maffia. Cast, regie, schrijvers. Ik word blij als Videoland zegt dat het de beste release van een scripted serie ooit is. Als men tegenwoordig over Mocro-Maffia spreekt gaat het steeds vaker eerst over die toffe serie op Videoland, daarná pas over de realiteit. How’s that for turning negatives into positives?
Wat heb je van MM1 geleerd?
Van MM1 heb ik geleerd dat ik op m’n eigen benen moet staan. Bij MM2 heb ik laten zien op m’n eigen benen te kunnen staan. MM2 was in die zin veel meer een vuurdoop dan MM1.
Waarom was MM2 zo genadeloos?
Mocro Maffia romantiseren doet geen recht aan de realiteit. De wereld van Mocro Maffia de serie is fucked up. Het is ook de bedoeling dat men teleurgesteld is, of boos of verdrietig wanneer er een darling is gekilled. In t geval van MM heb je op die manier een mini-beetje een idee hoe families in de echte wereld zich voelen bij het verlies van een familielid aan de consequenties van gang-geweld. Het verschil met seizoen 1 zit hem verder in de manier waarop. Het eerste seizoen waren de ‘slaapsessies’ vol contrast. Denk daarbij aan het afzagen van een been, het toedienen van heroïne als pressiemiddel of het opblazen van een auto met daarin 2 karakters. Die lijn doorzetten voor MM2 zou een herhaling van zetten zijn en derhalve niet verrassen. Ik koos ervoor om de afrekeningen in MM2 kouder en lelijker te laten zijn. Ik denk dat die keuze bijdraagt aan het genadeloze gevoel dat overheerst na MM2.
Heb je izjn quarantaine kijk top 5?
ZeroZeroZero
Euphoria
The Morning Show
Alle Dave Chappelle standups op Netflix
Community
Agga of damsko en waarom damsko? 😂
Agga is vertrouwd, want ik ben er geboren en m’n familie woont er. Ik ben echter niet zo honkvast en kan het ook waarderen dat die stad nu vooral sentiment oproept als ik er doorheen rij. Ik was files beu, daarom damsko 😂.
Wat is je ramadan 2020 goal?
Zo min mogelijk dms openen.
Aan wie geef je m door en wat wil je hem/haar vragen
Ik geef hem door aan Brahim Fouradi en wil hem vragen of hij denkt dat artiesten in 2020 nog voor een crowd zullen gaan staan of dat dit jaar in dat opzicht nu al de prullenbak in mag.
